Her şey ne güzeldi giderken ne de kötüydü değil mi ? Vazgeçmek zorunda kalmam.
Gittiğimde ne hissettin bilmiyorum. Hissettiklerini hiçbir zaman öğrenemedim. Gizli saklı hayallerini, bakışlarını, samimi ama kurnaz gülüşünü hiçbir zaman çözemedim. Hatırımda kalan tek anın var bende...
giderken ardıma bakmıştım sense duygusuzca bana bakıyordun. Sanki cansız bir nesne gibiydin. Gözyaşları içinde bana el sallamanı beklemiştim. Arabanın arka koltuğunun çizgileri yüzünü görmeme engeldi ama sen beni net görüyordun! Net gördüğün halde sessizdin. Gidişime biraz üzülmüş ardından her şeyi kabullenmiş çocuk gibiydin. Giderken senin o çocuk bakışlı yüzünü de hatırlıyorum.
Arabanın hızlanmasıyla beraber seni kaybettiğim o son günü hiçbir zaman unutmadım. Bahçe kapısından biraz daha dışarı çıkmıştın adeta peşimden gelmek istediğini bana anlatmak istiyordun. İçin bu duygularla dizginlenirken bana asla yetişemeyeceğinin farkındaydın. Sen o çocuktun işte...
Seni anlatmakta zorlanıyordum. Kalbim asla unutmayacağımı söylüyordu. Vazgeçmemem gerektiğini... Gözyaşlarımsa güçsüz bir kızın gözyaşlarıydı. Küçük güçsüz bir kızın gözyaşları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder