kendimle gurur duyup duymamam gerektiğinden emin değilim. Başkalarının gözünde vay canına denebilecek türden başarılara adım atalı neredeyse 1 yıl oluyor. Kendi başıma ayakta durmayı öğrendiğim ilk günden beri neredeyse 1 koca yıl...
Ne kadar çok şey götürdüğünü bilmiyorum ya da neler kaybettiğin farkında değilim. Kazandıklarımsa bir demet çiçek gibi elimde. biraz gevşek tutsam dağılmayı bekliyor . Çok sıksam ellerim terleyecek. Vazoya koysam zaten solacak o köksüz çiçekler. O halde niye koparıldı çiçekler?
ELİMDE TUTMAYA MECBURDUM. Tıpkı zorunda kaldığım diğer her şey gibi.
O gün o kapıyı çalmayı ben istememiştim. O gün kaderimin oraya yazılmasını da...Çok ağlayarak ayrılmıştım. O gün son günüm olduğunu bilmeden gelmiştim yanına. gideceğimi ben dahi bilmiyordum. Veda etmek için zamanım da olmamıştı. 'Orası buraya benzemez. Burada ki insanları orada bulamazsın' demiştin. Sonra hafif bir yağmur yağmıştı. Son kez bahçede gezmiştik senle. Gülümsüyordum. Yeni yerimde ne olacağını merak içinde bekliyordum.
